Rozdział 2

Słyszałam jak poszedł do łazienki, wziął prysznic. Słyszałam jak przekręca zamek w drzwiach wejściowych. Potem zajrzał jeszcze do pokoju małego, a po chwili wchodził już do sypialni. W miarę jego możliwości delikatnie położył się na łóżku i przytulił do moich pleców.

-Śpisz?- szepnął.

-Czekałam za Tobą. Padnięty?

-Bardzo, wytyrali mnie. Jak moja Kruszyna?- spytał i położył rękę na moim brzuchu.

-No jeszcze za bardzo to nie daje mi znaków swojego istnienia, ale dobrze- cichutko się zaśmiałam.- Oczywiście, poza porannymi mdłościami.

-Biedactwo.. Ej, odwróć się do mnie. Nie lubię mówić do pleców..- posłusznie wykonałam jego prośbę, ale za to z jakim wielkim uśmiechem.- Jutro mam wolne. Co robimy?

-Fajnie by było odwiedzić twoich rodziców, ale zanim byśmy dojechali do Wałcza, to południe by było.. Nie wiem, polenimy się pewnie.

-Jak co niedzielę- podsumował śmiejąc się i lekko całując w usta.

-Piłeś?- Michał zawsze po przegranym meczu umawiał się z kumplami na piwo.

-Tylko jedno. Jutro idziemy odreagować.. Nie masz nic przeciwko?- spytał, przyciskając mnie do swojego torsu.

-Idź, idź. Byłeś u Kuby?

-Chrapał sobie- uśmiechnął się i mrugnął okiem.

Przez te poranne mdłości już o 7:30 byłam „na nogach”. Niech już to się skończy bo do końca ciąży się nie wyśpię. Po wyszczotkowaniu zębów ruszyłam do kuchni z zamiarem zrobienia naleśników na śniadanie. Już po 15 minutach po całym mieszkaniu roznosił się piękny zapach świeżych naleśniczków. Pewnie za chwilę największy głodomór wstanie – pomyślałam. Gdy kończyłam smażyć, Kubiak objął mnie w tali i pocałował w szyję.

-Dzień dobry pani Kubiak, takie słodkości to ja chcę codziennie – oznajmił.

-Pff, dostaniesz tylko jednego, żebyś za bardzo nie przytył- zabawnie poklepałam go po brzuchu.

Ooo, zjawił się w samych bokserkach.

-Oj kochanie..- i już jego rączka wkradła się pod moją piżamę.

-Misiek.. Zaraz obudzi się Kuba, siadaj do stołu proszę..- natychmiast odsunął się ode mnie.

-Dobra, jeszcze przyjdziesz- walnął focha.

-A żebyś wiedział, że przyjdę i to nie raz- uśmiech pojawił się na jego pięknej twarzy.

Usiadł przy stole, zabierając swoją kawę i moją herbatę. Ja podałam naleśniki, nutellę i dżem truskawkowy. Ledwo zasiadłam, a już mały się obudził. Po kilku minutach w komplecie jedliśmy śniadanie.

-Aha, Damian pisał mi, że tak o szóstej wychodzimy – poinformował.

-No dobra, tylko nie siedź za długo. Pamiętaj, że masz żonę i dwójkę dzieci w domu – a co, nie ma? Niech pamięta.

-Dwójki to jeszcze nie mam- i pokazał mi język, śmiejąc się.

-Ty jesteś głupi- westchnęłam, karmiąc Kubę.

-Baba!- odezwał się mały. W sumie to on cały czas krzyczy „Baba”.

-Wrócę koło ósmej- zapewnił.

-Michał, gdzie masz obrączkę?- zauważyłam, że jej nie ma. Ani na palcu ani na naszyjniku, jak to na mecze nosi.

-O kurcze..- i chyba na serio się przeraził.- A nie, nie.. W łazience na półce zostawiłem. Zaraz założę, spokojnie.

-Misiek, a może pojedziemy do centrum? Kupimy małemu jakiś fajny dresik, no i lodówkę uzupełnimy..

-Okej, czemu nie. Słodyczy musimy dużo kupić.. Dla Jakuba oczywiście- zaśmiał się.

No i koło 13 pojechaliśmy na zakupy. Michał i jego gruby portfel wszedł do dziecięcego, a ja z Kubą jedząc gofry szliśmy za nim. A gdy zjedliśmy to weszliśmy szukając go. Kubiak stał przy koszulkach dla dzieci z „mam super tatę”.

-To dla Kuby- i wrzucił do koszyka, teraz ogląda dresik.- To dla Jakuba.. A ty se młoda gacie kup- w końcu mnie zauważył, a ja wybuchłam śmiechem.

Zawsze gdy jesteśmy na zakupach, Michał kupuje rzeczy tylko dla Kuby a mi każe majteczki sobie kupić. I takim to sposobem mam około 100 par z czego kilkanaście nie noszonych. Syn dostał koszulkę, spodnie i dresik, ja majteczki, a tata wyszedł bez niczego. Kolejny nasz cel to Biedronka. Michał wsadził Kubę do wózka i tak sobie „zwiedzaliśmy”.

-Dobra, to bierz co chcesz- oznajmił.

No to nasz koszyk szybko się napełnił. Naprawdę bardzo szybko. Głównie słodyczami. I już widzę to spojrzenie męża..

-Olka pojebało Cię? Myślisz, że ja pieniędzmi sram?- oburzył się.

-A to było takie „bierz co chcesz, ale do dwóch dych”?- spytałam i ponownie zaczęłam się śmiać.

-Kurde, co Ty dzisiaj tak się chichrasz? Ola!

-Oj Misiek, to chyba dobrze nie? O patrz te kolorowe kuleczki czekoladowe, bierzemy- a ten tylko westchnął.

Michał zawsze robi „dramaty” na zakupach, ale i tak jak podchodzimy do kasy to wyciąga portfel. 

Dzięki za odwiedziny. Co prawda to mój pierwszy blog, mam nadzieję, że się spodoba. ;)

Nowy rozdział pewnie w weekend :)