Rozdział 11

 -Michał! Michał, chodź mi pomóż!- wrzeszczałam, leżąc w wannie.

No co no, pakunek z przodu mam i teraz ciężko wstać. Oczywiście, mogłam wziąć prysznic, no ale wygodniej poleżeć w cieplutkiej wodzie. Wołam go i wołam, a ten nic sobie z tego nie robi. Gdy już straciłam wszelkie nadzieje na jego przyjście, w końcu zjawił się.

-No co się tak drzesz? Jakuba położyłem spać.. Co jest?- przysiadł na rogu wanny.

-Nie mogę wyjść. Byś mógł mi pomóc..

-Uuu, jak trwoga to do Boga. Teraz to pomóż, a godzinę temu ze szmaty dostałem- zaczął mi wypominać, wrednie uśmiechając się.

-Bo sobie zasłużyłeś.. Ty mi dziecko zrobiłeś, więc ruszaj się- mruknęłam, wyciągając ręce w jego stronę.

Chwycił biały ręcznik, który leżał na pralce i rozłożył go przede mną. Zaczął świdrować mnie wzrokiem, trzymając za moją prawą rękę. Dokładnie mnie owinął ręcznikiem, o dziwo jeszcze się w niego „zmieściłam”. Wziął mnie na ręce i wyniósł z wanny, wychodząc z łazienki.

-Misiek, jestem cała mokra! Postaw mnie, głupku- śmiałam się razem z nim.

-No już zaczynasz mnie znowu wyzywać.. Mały już śpi, myślałem, że obejrzymy razem jakiś film, poprzytulamy się..- mówił, idąc do sypialni.

Delikatnie ułożył mnie na łóżku i pocałował w czoło. Przysiadł przy mnie i uśmiechał się.

-No powiedz to, co chcesz powiedzieć- przerwałam tę ciszę.

-Ale nie będziesz zła?

-Wal.

-Hahahha, walić to będę ale jak Amelka się urodzi- wyszczerzył się, wybuchając śmiechem.

-Michał zboczeńcu!- ryknęłam, podśmiechując się.

-Okej okej. Chciałem Ci powiedzieć, że fajnie wyglądasz z brzuszkiem. Możesz tak zostać już, przynajmniej mam więcej do złapania

-Ty jesteś głupi- wyraźnie zaakcentowałam każde słowo.- Mam już na zawsze ważyć 68 kg?

-Jeezu, ale mi dużo. Wiatr dobrze zawieje i już Ciebie nie ma- posłałam mu wrogie spojrzenia, a on od razu temat zmienił.- Myszko, a może pojedziemy jutro do Twoich rodziców? Zobacz, zaczyna się majówka, dawno u nich nie byliśmy, teraz ja mam wolne, a potem reprezentacja się zacznie i nie pojedziemy już..

-Ale to nawet niegłupi pomysł jest. Zadzwonię rano i upewnię się czy są w domu.. Idę się ubrać, znajdź coś ciekawego- i wskazałam na telewizor.

Misiek non stop się na mnie patrzy. Kurde, wiem, że jest moim mężem, no ale dosłownie cały czas gapi się. Boooże, i on ma teraz tylee wolnego. W końcu Plusliga się zakończyła, więc teraz siedzi na dupie w domu.

Wcisnęłam się w koszulkę męża i ruszyłam do kuchni. To nic, że jest już 21:30. Dziecko głodne jest, a przecież dziecku się nie odmawia. Nurkuję w lodówce, na stole jest już dżem, ser i pomidor, ale czegoś jeszcze mi tutaj brakuje. Ahh, szyneczka. Zadowolona robię sobie kanapki, popijam sok porzeczkowy, a tu Michał wchodzi do kuchni.

-No ładnie, ja to wszystko jutro teściowej powiem- zaczyna od wejścia i zabiera mi jedną kanapkę.

-Idź stąd kapusiu.

-Nie wyzywaj.

-To mnie nie wkurzaj.

-Jesteś nieznośna!

-A Ty głupi!

-I po co zaczynasz kłótnie?

-Trochę więcej szacunku co do mojej osoby.

-Jeeeny, dlaczego Ty jesteś moją żoną?

-Chcesz rozwodu? Nie ma sprawy. Mnie też już męczy życie z Tobą.

-Okej, to jutro idziemy do adwokata?

-No. W końcu będę miała spokój- ale pięknie sobie dowalamy no no no.

Podszedł do mnie i odwrócił mnie w swoją stronę. Spojrzał głęboko w oczy i namiętnie pocałował.

-Nawet nie myśl o rozwodzie, kochanie- szepnął, wywołując dreszcze na mojej skórze.

Następnego dnia o godzinie 11 wyruszyliśmy do Warszawy. Oczywiście włączyliśmy sobie disco polo, wiadomo. Po godzinie jazdy już zahaczyliśmy o stację. No co, chciałam czekoladę. Michał posłał mi bardzo dziwne spojrzenie. I wyszczerzył się jak głupi.

-To mi też weź- oznajmił.

Powoli wykulałam się z auta, Misiek zaraz za mną, bo musiał zatankować. Wziął Kubę i przyszedł do mnie do sklepu. Oczywiście gdzie stałam? Przy słodyczach.

Jechaliśmy 5 godzin i naprawdę szczerze się wynudziłam. Aż usnęłam. Gdy tylko podjechaliśmy pod dom moich rodziców, Michał mnie obudził. Od razu mama wybiegła przed dom i wyściskała nas.

-No w końcu dojechaliście. Już tak się martwiłam o was. Boże, Ola to już niedługo!- i z czułością pogłaskała mój brzuszek.- Misiu, jak Ty dobrze o nią dbasz. A gdzie mój wnuczek? Skarbie, chodź do babci!

-Mamuś spokojnie, zdążysz się nacieszyć nami- powiedziała, tuląc rodzicielkę.

-Aj tam Olka, tak bym was chciała mocno wyściskać. No ale dalej, wchodźcie do domu, Romek właśnie kończy piec kiełbaski to zjemy- trajkotała, otwierając drzwi.- Kochanie, dzieci przyjechały! Biegnij Kubuś do dziadzi do ogródka!

Michał poszedł zaraz za synem i przywitał się z teściem. My z mamą pogadałyśmy sobie w kuchni a potem też dołączyłyśmy do panów. Pojedliśmy, popiliśmy. Oczywiście ja nie mogłam jeść nic girllowanego- tak powiedziała mama i tak musi być. Potem zjechało się wujostwo. Każdy oczywiście oczarowany Michałem – chyba jeszcze się nie przyzwyczaili, że jest w nasze rodzinie. Siedzieliśmy sobie wszyscy w jadali przy wielkim stole i wesoło dyskutowaliśmy o wszystkim. A kto był najgłośniejszy i najwięcej się wypowiadał? Kuba a zaraz po nim jego ojciec.

Razem z Michałem pękaliśmy z dumy, kiedy nasz syn rozmawiał ze starszyzną na „poważne tematy”. Co chwilę ktoś wybuchał śmiechem, mamuśka „rozdawała” kawę i herbatę, a ciocia Janka podawała Kubie słodycze.

Gruby alkohol stał koło taty i to właśnie on był odpowiedzialny, aby kieliszki były zawsze pełne. Młodzież też piła, Misiek nie oszczędzał się. Wytłumaczył, że zaraz zaczyna się sezon i tak szybko nie będzie miał okazji. Spoko, mężu. Ważne, żebyś mi się nigdzie nie zgubił i na noc był w domu.

Około 20 wszyscy zgodnie stwierdziliśmy, że wódka się kończy. No a przecież tak być nie może! Nastąpiła debata kto powinien iść do sklepu i kupić. Oczywiście starszyzna odpadła, bo troszkę już chwiejnie się poruszali. Oficjalnie zostałam wybrana z Michałem. Zgodziliśmy się, ale pod warunkiem, że będą mieli oko na Kubę.

-Jutro ja kieruję do Jastrzębia- oznajmiłam, gdy wyszliśmy z domu, a mąż złapał mnie za rękę.

-No ale przecież do jutra mi przejdzie.. Przecież jestem świetnym kierowcą- mruczał pod nosem.

-Wiem, ale po co ryzykować. Coo, boisz się o auto, że porysuję?- mrugnęłam okiem, wyczuwając słaby punkt.

-Oj no bo wiesz, szkoda by było mi go.. Ale fajnie jest dziś, nie? Tak dobrze się tu czuję, a Kuba jaki zadowolony!- wyszczerzył się, kopiąc malutkie kamyczki.

-Pewnie dlatego, że ma pod dostatkiem słodkiego. 

WRÓCIŁAM ! 

Pamięta mnie ktoś jeszcze? ;]