Rozdział 5

Kilka minut po 17 zaczęliśmy zbierać się na halę. Michał już tam był – wiadomo, musi być wcześniej niż my. Natalia biegała po mieszkaniu i szukała rękawiczek, Kuba zadowolony chodził z butelką i pił herbatkę, a ja tuszowałam rzęsy. Razem z synem mieliśmy na sobie „taty” koszulki – tradycyjnie z numerem 13. Ostatnie poprawki, sprawdzanie czy mamy wszystko i już zakładamy buty. Wzięłam kluczyki od kubiakowego auta i otworzyłam drzwi, wypuszczając Natkę i Kubę. A tam co? Rodzice Kubiak.

-No patrzcie, nawet nam drzwi otworzą!- teściu zaczął się śmiać.

-Same trzynastki dziś będą na trybunach – dorzuciła jego żona i dopiero teraz zauważyłam, że także pojawili się w koszulkach z 13.

-Ale Misiek się ucieszy. Nie myśleliśmy, ze przyjedziecie- i już 3 całusy w policzek ze strony teściów.

-Taka mała tam niespodzianka – wyszczerzył się Jarosław, biorąc Kubę na ręce.- Cześć smyku, idziemy dopingować tatę nie?

-Ale będą emocje! Słyszałam, że Ignaczak ma kontuzję, czyli już mamy większe szanse, no bo wiadomo, że Ci młodzi nie są tak dobrzy jak Krzysiek- mówiła mama, bawiąc się kluczykami od samochodu.

-No a Achrem ma rozwolnienie i nie wyjdzie. W ogóle to Schops też nie wydzie, bo ma trądzik, a Konarski wpadł w kompleksy i nie pokaże się, bo tłuszcz wylewa się spod spodenek. Drzyzga nie może włosów ułożyć – żel się skończył, a Nowakowski stwierdził, że jest za niski aby być środkowym. Dobre wieści wujku!- wyłoniła się z łazienki Natalia.

-No i jest nasza rodzinna wredota- wyściskali się.- A na serio Alek ma rozwolnienie?

-Żartuje wujku, wszystko jest dobrze, są już na hali..

-To ja biorę wnuka i do samochodu marsz- rozkazała teściowa, więc posłusznie wyszliśmy.

Po chwili byliśmy już na hali. Kubie założyliśmy specjalne słuchawki na uszy – żeby nikt nie komentował, że żona Miśka tak małe dziecko zabrała na mecz. Usiedliśmy sobie w pierwszym rzędzie zbytnio nie rzucając się w oczy. Byliśmy tylko małą grupką w tych samych koszulkach. Nikt nas nie pozna, że my od Kubiaków. O ironio. Mały wcinał paluszki, teściu pił colę a my rozglądałyśmy się po hali. Po jakimś czasie, gdy cola się skończyła, Michał nas zauważył. Aa się wyszczerzył! No i znalazł jeszcze chwile aby przyjść do nas.

-A gdzie jakiś transparent z dedykacją dla mnie? Tak na mecz przyjechaliście? W ogóle nie jesteście przygotowani. Wstyd!- burzył się, oczywiście na żarty, biorąc na ręce syna.

-Synu, Ty nas tutaj nie opierniczaj tylko masz się postarać i wygrać. Ciesz się, że przyjechaliśmy- mówiła mama i przytuliła go.

-I tak wiedziałem, że przyjedziecie- oznajmił, z pewnością w głosie.- Ile obstawiacie? Zdążymy się wyrobić do ‘M jak Miłość’?- no patrzcie, jak mu humor dziś dopisuje.

-Misiek, 3:2 dla was będzie – wyraziłam swoją opinię. No co? Przecież grają z Asseco.

-I Ty? I Ty mi to mówisz?! No wiesz co, kochanie! Ja tam uważam, że na kolację się wyrobimy.

-Będzie ciężko, ale wygracie 3:1- dodał tata.

-A głupoty opowiadacie! Chłopacy szybko spakują ich do domu, będzie 3:0- otuchy dodała teściowa.

-No i będzie tak jak mamusia mówi. Śmigam skopać im tyłki- pocałował mnie, oddał Kubę i pobiegł na boisko.

A my zdziwieni spojrzeliśmy na moją teściową. Żeby aż tak wierzyć w nich? 3:0 z Asseco?

-No co no, tak tylko powiedziałam, żeby się cieszył. Dostaną niezłą lekcję dziś od Resovii- poprawiła się, a my wybuchliśmy śmiechem.

Jednak jakie zdziwienie pojawiło się na naszej twarzy, gdy wynik meczu był na korzyć „naszych”. Michał szalał na ataku, szalał w obronie i szalał z nerwami. Co chwili widziałam, jak się denerwuję. Taki to już Misiek, trzeba się przyzwyczaić. Oo, nawet zdążył sobie uciąć krótką „pogawędkę” z Veresem. I od tego czasu posyłali sobie „czułe” spojrzenia. Raany, jestem zazdrosna. Igłe też dopadł. Pogadali, pośmieli się, Michał pokazał na nas rękę, a Krzysiu pomachał, uśmiechając się.

Po meczu Kruszyna przyszła do nas. Zadowolona, wyszczerzona, tryskająca humorem Kruszyna. No w końcu wygrali 3:0, to ma powód do radości.

-No i co, zatkało kakao?- spytał „na wejściu”.

-Miśku, my od początku meczu wiedzieliśmy, że w takim stylu wygracie- powiedziałam, śmiertelnie poważnie, chociaż zdradziły mnie te ogniki w oczach.

-Ty zobaczysz, że ja się z Tobą jeszcze policzę. W sierpniu zobaczysz, jak już nie będziesz miała pakunku z przodu- śmiał się, obejmując mnie ramieniem.

-Gratulacje Michał, na takie widowiska aż chce się przychodzić- pogratulował Jarosław.

-Nasz synek dziś bardzo ładnie, normalnie MVP- pochwaliła jego żona.

Chwilę postaliśmy, po czym stwierdziliśmy, że czas do domu. Mój mąż oczywiście jechał z kumplami opić mecz (głupio mu było, bo rodzice przecież przyjechali, ale dostał od nich pozwolenie).

W kuchni zrobiliśmy szybką kolację. Umyłam Kubę, dałam mu butelkę mleczka i mały poszedł spać. Jaro też był zmęczony i meczem jak i podróżą, więc też odpłynął. A ja z teściową oglądałam M jak Miłość, zawzięcie komentując sytuację w odcinku. I gdy skończył się serial, usłyszałyśmy pukanie do drzwi. Nie, to nie było pukanie. To było walenie do drzwi. Razem z mamą obstawiałyśmy kto to może być: ja stawiałam na Miśka, ona na kogoś przypadkowego, np. sąsiada. I tak jak przypuszczałam, w korytarzu ujrzałam męża w stanie lekkiej nieważkości. Tak się chłopaczyna chwiał, ale opakowanie 10 jaj doniósł, chociaż nikt go o to nie prosił. Wpuściłam go do domu i od wejścia słuchał mojego kazania.

-Znowu piłeś! Teraz już nieważne czy mecz przegrany czy wygrany, każdy powód dobry do napicia! Ty poczekaj, jak ja zadzwonię do trenera. Skończą się te wasze schadzki, idioto!- trzeba było „podrzeć trochę ryja”, bo to już robi się nieciekawe.

-Jarek, Jarek, obudź się- mama stała w progu pokoju, budząc swojego męża, ale patrząc na nas.

-Oj cicho bądź. Zrób mi jajecznicę- i podał mi jajka.

Ruszył do kuchni, a we mnie złość się gotowała. Aaaaj, patelnia parzy, olej gorący – tak opisywałam mój wewnętrzny stan. No ludzie chciałam się pohamować, chciałam na spokojnie iść spać, bez awantury. No ale kurde.. Do kuchni szedł tyłem do mnie – to logiczne, a jajka w moich rękach były znakiem. Chcesz jajecznicę, to ją będziesz miał kochanie! Weszłam za nim, zobaczyłam jak stoi przy lodówce. Teściówka nadal budziła męża i nadal nas obserwowała.

No i moja złość wybuchła. Czułam się jak snajper. Miałam 10 naboi (jajek), cel: michałowe plecy. No i poszło. Wszystkie jajka znalazły się na jego plecach.

-Jarek wstawaj, Olka jajami rzuca!- krzyknęła, a jej mąż od razu wstał. Tak bynajmniej słyszałam.

-Robisz mi tą jajecznicę czy nie?- spytał siadając przy stole.

No trzymajcie mnie ludzie!

-Ależ oczywiście kochanie- z szafki koło lodówki wyjęłam kilogram mąki.

Bardzo ładnie otworzyłam je i w bardzo ładnym stylu cała zawartość opakowania znalazła się na Kubiaku. Oo, patrzcie jaka kompozycja! Mąka, jajka jeszcze tylko mleko i naleśniki smażymy!

-Rany boskie Michał!- do kuchni wparowali jego rodzice, po czym oglądając syna wybuchli śmiechem. – Co tutaj się stało?

A ich synek co? Położył głowę na stół i chyba usnął. Tata aż z wrażenia przysiadł przy nim i poklepał go po ramieniu.

-Jajecznicę chciał. To i ją dostał!- wyjaśniłam.

-Hahahaha, o kurde ale Michał ma przekichane! Ty to go krótko trzymasz!

-No bo co chwile pije! Ja, np. zauważyłam, że Michał lubi też dostawać kijem od miotły. Ostatnio jak dostał, to na plecach aż ślad był. Nerwowo przy nim długo nie uciągnę- komentowałam.

Postaliśmy, pogadaliśmy i Miśka zostawiliśmy w salonie na kanapie. Oczywiście podłożyliśmy pod niego koc, żeby nie ubrudził mebla. Zdążyłam jeszcze pomalować paznokcie na rażący róż i poszłam spać. Ciężki dzień, moi mili.

A rankiem co? Czysty Michał przyszedł, przepraszał, przymilał się. Wiadome, że rozgrzeszenie otrzymał. I co usłyszałam, gdy „podaliśmy sobie ręce”?

„Zrobisz mi jajecznicę”?

No kuuurdeee.

Wyjaśniłam mu, dlaczego tak nagle wybuchłam śmiechem. Sam był w szoku, ze obudził się w salonie i to jeszcze w jakieś papce – tak określił jajka i mąkę.

Koło południa rodzice wymyślili, że zabiorą swojego wnuka na spacer, a my mamy pobyć razem sami. Okeej, noł problem w końcu zrobię porządny deser, a Michał obejrzy w spokoju wczorajszy mecz.

Siedzimy sami już dobre 2 godziny, Misiek nagle otrzymuje telefon i zamyka się w łazience. Sex telefon? Nie sądzę. Słyszę jak coś warczy, potem krzyknął, znowu warczy. I idzie do kuchni w moim kierunku. Jest zły? Tak mi się wydaje. Siada przy stole, patrząc wyczekująco na mnie.

-Chcesz mi coś powiedzieć? Masz kogoś na boku?- mówi, a jego ręce układają się w pięść. 

No proszę jak się nam Michał rozszalał. :D

Dzięki za komentarze, motywujecie mnie! ;)

Kolejny rozdział pewnie w przyszłym tygodniu ;)

Czytasz = Komentujesz = Motywujesz !